De Pawpaw is van vroeger uit een favoriete vrucht van vele Amerikaanse stammen. Het eerste rapport waarin Pawpaw beschreven wordt, is afkomstig van de  Spaanse onderzoeker 'Hernando de Soto' die de vrucht in 1541 beschreef, toen hij op ontdekkingstocht was in het zuidelijke deel van 'de huidige USA'.  Na deze eerste kennismaking met de Pawpaw, is de vrucht nog vele malen beschreven door andere ontdekkingsreizigers.

In 1776 beschreef taxonoom William Bartram (zoon van de bekende Amerikaanse botanist John Bartram) in een van zijn botanische boeken, hoe nieuwe pawpawsoorten groeiden in Georgië en Oost-Florida. Bartram noemde de vrucht 'Annona incarna', deze naam werd later bijgewerkt door moderne taxonomen naar Asimina incana. De unieke soort heeft onder andere nog 'Orchidocarpum arietinum' en 'Porcelia triloba' geheten, om uiteindelijk 'Asimina triloba' genoemd te worden.

Sinds de ontdekking door de Engelse kolonisten is de Pawpaw meer terrein gaan winnen binnen Amerika. Echter, tot een commerciële teelt heeft het gewas nooit kunnen komen; door de jaren heen is vrucht langzaam in de vergetelheid geraakt. Echter, sinds het eind van de 20e eeuw krijgt de Pawpaw weer steeds meer aandacht van verschillende kwekers. Dit keer niet alleen in Amerika, maar ook in vele Europese landen. De afgelopen jaren is er in Amerika erg veel onderzoek gedaan naar de vrucht. Verschillende universiteiten, zoals Kentucky en Harvard hebben hier veel aan bijgedragen. Veel onderzoeken zijn gedaan naar de vrucht zelf, maar ook veel onderzoeken waren gericht op de medicinale toepassing van Pawpaw, welke veelbelovend leek in de bestrijding van kankercellen. Ook enkele individuele onderzoekers hebben veel aan de onderzoeken bijgedragen. Een voorbeeld hiervan is Neal Peterson. Deze onderzoeker heeft onder andere veel bijgedragen op het gebied van veredeling. Hij heeft verschillende van zijn eigen rassen, zogenaamde 'Peterson-rassen' op de markt weten te brengen.